7 Ocak 2009 Çarşamba

İnsan davranışlarında yaş mı ortam mı daha etkili acaba?


Geçen Fakültedeyken günlük halimizin kameraya çekilmiş kısa görüntülerini izledim. O ne şen şakraklık öyle... Şimdi nedense o kadar gülmüyorum? İşte soru burada başlıyor...

a) gülecek bir olay olmuyor da ondan mı gülmüyorum acaba?? ( peki o zaman gülecek olay mı çoktu, yoksa bu olayları zihnimizde biz mi oluşturuyorduk??)

b) Hayatta sorumluluklarımız artınca daha bir düşünceli daha bir durgun mu olduk?

c) göreve başlamanın veya evlenmenin farkına varamadığımız manevî bir kısıtlayıcılığı mı var? ( Hani mahalle baskısı kabilinden)

d) Yaşın ilerlemesi ile gerçekleşen bir halet-i ruhiye mi?

d) Yoksa gülüşecek arkadaş mı yok???

belki de bunların hepsi geçerli... burada ortaokul- lise dönemlerindeki ergenlik psikolojisinden bahsetmiyorum. O ayrı bir kategori ve gelip geçici zaten. Üniversitedeki aklı başında ama şenşakrak halimizden bahsediyorum. Acaba bunun korunması mümkün olabilirmiydi??? Veya halen mümkün mü?

pekkiiii gülmek çok mu iyi bir fiil? Hz. Peygamberin hiç kahkaha atmadığını dikkate alırsak, ama sürekli tebessüm ettiğini de...

Gülmek kalbi katılaştırır mı peki? Özellikle ergenlik çağında bunu duymak hiç hoşuma gitmezdi. Halen de o çağdakilerin (böyle birşey varsa bile) bundan muaf olduğunu düşünürüm.

----------

ve gülümse şimdi ve gülümse şimdi

Hiç yorum yok: